Er was ooit een kloof tussen mijn hogere zelf en de wereld om mij heen. Heel lang liep ik op mijn tenen, was ik voorzichtig met wat ik zei. Omdat mijn omgeving anders getriggerd werd hield ik mijn eigen stem in. Ik hield mijn vuur in, uit angst te veel te zijn, uit angst iemand te raken. Daardoor maakte ik mezelf onzichtbaar en paste ik me aan wat ik dacht dat anderen nodig hadden.
Want wat als ik te veel was?
Wat als ik iets ongecensureerd zei en daarmee per ongeluk op iemands tenen trapte?
Trauma verblind onze kijk op het hier en nu.
Waar het vroeger werkte om onzichtbaar te zijn, zorgde het in mijn latere realiteit voor een vervreemding met mijn omgeving.
Het gevoel er niet echt te mogen zijn.
Geen diepe wortels die zeggen: dit ben ik, dit is waar ik voor sta, dit is wat ik wel of leuk vind.
Bij nieuwe mensen was er een voorzichtigheid, elke keer liet ik maar een beetje van mijzelf zien of horen.
Vandaag trok ik de keelchakra-channeling uit het Frequentiespel.
Mijn hogere zelf gaf deze ooit door.
Zij weet. Zij leeft het.
En aardse Sabina ruimde de laatste restjes op zodat zij in volledigheid indaalt.
In de channeling wordt de vraag gesteld: “Durf ik de diepste delen van mijzelf te uiten?”
Want wat vaak onder het inhouden van de eigen stem ligt is angst voor verlating of angst voor afwijzing.
Maar te lang verliet ik mijzelf door niet geaard te staan, mijn liefdevolle vuur van passie in te houden. Het zijn kleine aanpassingen in het aardse, maar grote verschuivingen intern.
Het durven zijn van wie je bent. De kwetsbaarheid tussen mijn ziel en het aardse bestaan. Een brug zijn, sommige dagen onwijs makkelijk, andere dagen een proces.
Ik kies ervoor om het risico te nemen, vaker te zeggen wat ik werkelijk denk. De bevrijding toe te staan. Hierin bedoel ik geen roekeloosheid, maar meer de kwetsbaarheid omarmen die in het van binnen naar buiten keren ligt.
De vlinder die uit haar cocoon vliegt en ziet dat er een wereld voor haar ligt. Een lucht vol expansie. Een wereld van plekken en mensen waar ze soms even kan dalen, maar ook zo bij weg vliegen kan als ze voelt dat het genoeg is.
Mijzelf herinneren dat ik vrij ben. Vrij om werkelijk te zijn met al dat is. In de perfecte imperfectie van het menselijke bestaan ook als sterrenlicht.
Een vlinder laat zich niet vangen, maar houdt haar schoonheid ook niet in.
Zo mag ik ook gezien worden in alles.
In de chaos van de aardse lessen die ik krijg, in mijn expansie, in mijn tranen, in mijn creativiteit.
Ik ben hier om vrij te zijn, vrij van wie ik dacht ooit te moeten zijn.
Geworden wie mijn hart altijd wist:
de vlinder die de lucht is.