Let’s talk love…
Na een jaar celibaat, waarin ik voelend en invoelend telkens weer afstemde of degene tegenover mij werkelijk de juiste was om deze stilte te doorbreken, ben ik in een stroomversnelling beland.
Eén waarin oude, onbewuste liefdesprogramma’s in volle glorie voorbij kwamen.
Alsof er een oeroude zwaarte uit mijn veld verdween.
Misschien herken je het als mede-lichtdrager, dat je zo goed bent in het zien en voelen van iemands potentieel.
Maar hoe vaak dat potentieel mij wel niet verblindde.
Hoe vaak ik wel niet vasthield aan de tijdslijn waarvan ik voelde dat hij vanuit het hogere zelf klaar lag.
Maar het blijft komisch hier op aarde.
Want ja, er zijn tijdslijnen vol belofte, vol licht, maar een ziel moet er wel klaar voor zijn.
Als iemand niet bereid is om het innerlijke werk te doen, ego lagen af te pellen, de kracht van wederkerigheid te erkennen en balans te brengen tussen geven en ontvangen… dan blijft dat potentieel hangen in de ether, ongeaard en onbelichaamd.
De aarding maakt de brug, de aarding maakt de belichaming.
Een potentieel wordt geankerd van binnenuit en daarvoor dient ieder van ons zijn eigen intrinsieke waarde te zien en te erkennen.
Tot die tijd blijft het een spiegel.
Een reflectie van de kloof tussen de authentieke ik en wat werkelijk geleefd wordt.
Een oud patroon voor mij was het blijven geven, ook als de verbinding enkel op etherisch niveau bestond.
Ik gaf tijd, energetische ruimte, licht.
Toen ik de keuze maakte om hiermee te stoppen voelde ik een enorme dichtheid uit mijn energieveld gaan.
Het licht dat ik zo vrijelijk weggaf, de ruimte die ik energetisch hield maar die onbeantwoord bleef
keerde terug richting mijn eigen missie, mijn eigen goddelijke afstemming, mijn zelfzorg en mijn passies.
De godsvonk die ik voorheen deelde (fysiek of energetisch) begon volledig te branden in mijn eigen lichaam als gedragen baarmoederkracht die portalen opent voor mijn eigen goddelijke bestaan.
Een heilige bevrijding dat celibaat.
Een diepe reiniging van wat ooit was en een poort naar wat zich ontvouwen kan.
Een fase van toewijding, van helderheid, van thuiskomen bij jezelf.
Een nonnen- of monnikentijdperk ergens in je leven: niet als afzondering, maar als bekrachtiging.
Ik kan het van harte aanraden.
Zielengroet,
Sabina